"şu yeryüzünde herhangi bir şeyi affetmeye hakkı olan, affedebilecek olan bir kişi olsun var mıdır? ben uyum istemiyorum. insanlığı sevdiğimden dolayı istemiyorum. intikamı alınmamış acıyla bir başıma kalmayı yeğlerim. intikamı alınmamış acıyla ve dindirilmemiş gazapla... yanılıyor olsam bile... ayrıca, uyum için istenen bedel çok fazla, o kapıdan girebilmek için elimizde olanların çok ötesinde. işte ben de o kapıdan giriş biletimi bir an önce geri vermek istiyorum, eğer dürüst bir insansam onu mümkün olduğunca çabuk bir şekilde geri vermem gerekir. benim yaptığım da bu. kabul etmediğim şey tanrı'nın kendisi değil, alyoşa, ben sadece son derece saygılı bir şekilde o bileti ona geri veriyorum." (karamazof kardeşler'den)
insanın en temel duygusu olan adalet duygusu üzerine yazılmış belki en etkileyici bölümdür yukarıdaki pasaj. insan adaleti bu dünyada görmek istiyor; oysa ilahi adalet hep öte dünyada tecelli edeceğini vaat ediyor bize. dünyada bu kadar çok acı -öcü alınmamış acı-, adaletsizlik varken, affetmek zalimliktir. ceza ise suçlunun da masumun da erdemidir. adalet olmayacaksa ne gerek vardı bütün bunlara?
kerbela neresi nereden çıktı bu yangın
yoksa ben mi dokundum neden hala sürüyor
ilk kim kimi öldürdü hangimiz habil hangimiz kabil
eşkalimiz karıştı adımızı unuttuk
bunun için mi yarıldı deniz bunun için mi dirildi lazarus
daha kaç emir gerekli
dur bakalım nereden çıktı bu çarmıh
baksanıza ellerim ağustos ağustos kanıyor
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.