iç monolog

çarşamba akşam üstü. eve girer girmez bilgisayarı açtım; çok önemli bir işim varmış gibi üstümü bile değiştirmeden oturdum birazdan okuyacaklarınızı yazıyorum.

son birkaç haftadır iç monolog yapmaktan iflahım sikildi desem yerirdir. aslında bu monolog hep yaptığım bir şeydir ve normal zamanlarda bunun farkına varıp keserim monoloğu ve başka şeyler düşünürüm. ama bu son birkaç haftada artık monolog yaptığımı fark etmiyorum ve bu biteviye devam ediyor. bazen sanki sesli konuşuyormuşum gibi dilimi kesmek istiyorum artık o raddeye varıyor ve yoruyor beni. bu durum tahammül eşiğimi de düşürüyor sanırım. bunun bir adı falan vardır mutlaka ama sikimde bile değil adının ne olduğu.

üzerinde "tuz, karabiber, nane, kimyon vs."yazan baharatlıklar bulunan bir mutfağın varsa sadece mutfağında bu tip baharatlıklar olanlarla sosyalleşebilirsin. saçma gelebilir sana bu çünkü saçma (absürd) zaten.

bu  benim evin baharatlığı:

gördüğünüz gibi ortada bir baharatlık falan yok.

                                      (ayrıca yine gördüğünüz gibi karabiber bitmek üzere.)

bu da bahsettiğim türden baharatlık (temsili) 

                                           

evet bunu demek istiyorum işte. mutfağında yukarıdaki gibi bir baharatlık varsa ancak yukarıdaki baharatlıklar gibi baharatlık bulunan diğerleriyle ilişki kurabilirsin ancak. baharatlarını benimkiler gibi saklayanlarla işin olmaz, belki biraz kesişebilir hayatın sadece, hepsi bu. absürd geliyor bunlar sana değil mi? dedim ya absürd çünkü; gerçekten öyle ama kelimenin tam anlamıyla absürd.

neyse üşüdüm biraz. terlik giymeyi unutmuşum. martin heidegger olsam şöyle bitirirdim bu yazıyı:

"bu yaşam ters ve dehşet verici; dahası dayanılacak gibi değil" ama heidegger değilim ben. bu yüzden amına koyim böyle hayatın şeklinde bitiriyorum.